In 1991 heb ik in Utrecht in de botanische tuinen een installatie gemaakt. Om de omgeving beter te leren kennen begon ik op mijn vele wandelingen door de tuinen eerst tekeningen te maken en schetsen van de verschillende ideeen. In die periode begon ik vergrootglazen te gebruiken. Als je door de lens kijkt, moet je je concentreren op een punt, een gebied. Het is ook iets wat je alleen moet doen, een individuele aktie. Ik denk dat het heel belangrijk is dat als je kunst leest - wat voor mij hetzelfde is als het zien van werk - dat je je concentreert en nadenkt.

Vervolgens kwam het idee om een aantal vergrootglazen in en boven de vijver van de tropische kas te plaatsen. De lenzen zijn geplaatst in roestvrij stalen vatting. Er was ook in een transparant huis, met lenzen, geheel gemaakt van synthetisch materiaal. Het huis was net boven de waterspiegel geplaatst en in het huis stond een kleine stoel. Deze stoel stond naast een gat in de vloer, gemaakt voor pootje baden. Je kon stukken van de stoel zien, sommige details werden sterk vergroot, afhankelijk van hoe iemand zich om de vijver bewoog.

Voor dit project bezocht ik soms in de botanische tuinen om te genieten van de plantengroei. Toen ik mee kon doen aan dit project leek het mij onmogelijk om in een dergelijke omgeving, met zoveel kleuren, vormen en fantastische verhalen, ook maar iets wezenlijks toe te voegen. In het begin had ik het gevoel dat alles wat ik zou maken uitermate arm zou zijn vergeleken met datgene wat er al was. De installatie stond ongeveer drie maanden in de tropische kas. Aan het einde van die periode was het bijna geheel overwoekert door planten. Ik vond het heel interessant om te zien wat er gebeurde, het proces van de natuur die bezit nam van mijn werk.

Van de tekeningen en idee‘n die ik inmiddels verzameld had maakte ik een boekje. Dit boekje, genaamd "botanische verwonderingen" werd gepresenteerd bij de opening.